برچسب: امیرالمومنین

حکمت نامه ۱۹ – رنج از کجا؟

آرزوها دو دسته‌اند: ۱) آرزوهایی که با مرگ به پایان می‌رسند مانند آرزوهای مربوط به آسایش تن و ۲) آرزوهایی که با مرگ به پایان نمی‌رسند مثل آرزوهای مربوط به آرامش روح، همچون با تقوا، با معرفت و نیکوکار «بودن».

حکمت نامه ۱۸ – عیب جویی و رعایت اخلاق قضاوت

کسی که در تفسیر، تحلیل و قضاوت در امور سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مربوط به مخالف خود، تنها بخشی را می‌بیند و اطلاعات ناقص بیان می‌کند که در نظر شنونده حق به جانب شمرده شود و علیه مخالف تمام شود و به جنبه‌های مثبت موضوع توجه ندهد و یادآور آن نشود، نامی جز فریبکار ندارد.

حکمت‌نامه ۱۶ – سیطره قانون بر اراده انسان

مردم معمولاً در عمل این قاعده را در عالم خارج از وجود خود می‌پذیرند و به آن باور دارند ولی دوست ندارند بپذیرند که در زندگی شخصی و اجتماعی‌شان، سیر عالَم مطابق میل آنها حرکت نکند.

حکمت‌نامه ۱۵ – یکدیگر را قضاوت نکنیم

قضاوت یا صحیح و منطقی است یا غلط و غیرمنطقی. اینکه افراد چرا مثل ما فکر نمی‌کنند یا عملی را انجام نمی‌دهند، مستحق سرزنش، طرد، ضرب و شتم، شکنجه یا قتل هستند قضاوتی غیرمنطقی است چون حقیقت انحصاری هیچ شخص یا گروهی نیست.

حکمت‌نامه ۱۴ – سرمایه‌های انسانی خود را پاس داریم

هنگامی که ما، به افراد با استعداد و با معلوماتِ اطراف خود به دلیل بهانه‌های واهی و اختلاف نظر جزئی، رقابت و یا سهل‌انگاری اهمیتی نمی‌دهیم، بیگانگان آنان را می‌پذیرند.

حکمت‌نامه ۱۲ – بیچاره‌ترین ادیان، مذاهب، حکومت‌ها و …!

ناتوان‌ترین و عاجزترين مردم، کسی است که از به دست آوردن دوست، عاجز بماند و بیچاره‌تر از او کسی است که به آسانی دوستان خود را از دست بدهد.

حکمت‌نامه ۱۱ – انتقام و خشونت غیرضروری، شکر قدرت نیست

پیامبر پس از فتح شهر مکه گذشت را، شکرانه پیروزی این فتح بزرگ می‌دانست چون به نظر او انتقام، سرکوب، کشتار و هر نوع خشونت غیرضروری، شکر قدرت نبود.

حکمت‌نامه ۱۰ – آیا امیرالمومنین اشتباه نمی‌کند؟!

ما پیروان امیرالمومنین معمولاً به گونه‌ای زندگی می‌کنیم که اگر مُردیم بسیاری از مرگ ما شاد می‌شوند چون از شرّ ما راحت می‌شوند و اگر زنده باشیم از ما دوری می‌کنند تا از شّر ما راحت باشند.

حکمت‌نامه ۹ – وای به وقتی که ورق برگردد!

قرآن از مردم می‌خواهد که نسبت به دین و شخصیت‌های دینی خود غلو نکنند. در روایات ائمه نیز شیعیان از نسبت دادن چیزی به ائمه که خود آنها به خود نسبت نداده‌اند منع شده‌اند.