نویسنده: محمد نصر اصفهانی

باید قدر لحظه لحظه زندگی را دانست، مدیریت آن را خود به دست گرفت و از فرصت‌های نيک زندگی به خوبی استفاده کرد و از ورود به میدان عمل نهراسید و نگذاشت که ترس باعث نا‌امیدی و حیا مانع استفاده از موقعیت‌ها و محرومیت از تعالی ما شود.

انصاف و عدالت حکم می‌کند بزرگان را حرمت نهیم و از لغزش‌های کوچک آنان عبرت گیریم و در برابر کارهای بزرگشان، از آنان درگذریم و با پاسداشت از سرمایه‌های انسانی، پاسدار انسانیت باشیم.

آرزوها دو دسته‌اند: ۱) آرزوهایی که با مرگ به پایان می‌رسند مانند آرزوهای مربوط به آسایش تن و ۲) آرزوهایی که با مرگ به پایان نمی‌رسند مثل آرزوهای مربوط به آرامش روح، همچون با تقوا، با معرفت و نیکوکار «بودن».

کسی که در تفسیر، تحلیل و قضاوت در امور سیاسی، اقتصادی و اجتماعی مربوط به مخالف خود، تنها بخشی را می‌بیند و اطلاعات ناقص بیان می‌کند که در نظر شنونده حق به جانب شمرده شود و علیه مخالف تمام شود و به جنبه‌های مثبت موضوع توجه ندهد و یادآور آن نشود، نامی جز فریبکار ندارد.

مردم معمولاً در عمل این قاعده را در عالم خارج از وجود خود می‌پذیرند و به آن باور دارند ولی دوست ندارند بپذیرند که در زندگی شخصی و اجتماعی‌شان، سیر عالَم مطابق میل آنها حرکت نکند.

قضاوت یا صحیح و منطقی است یا غلط و غیرمنطقی. اینکه افراد چرا مثل ما فکر نمی‌کنند یا عملی را انجام نمی‌دهند، مستحق سرزنش، طرد، ضرب و شتم، شکنجه یا قتل هستند قضاوتی غیرمنطقی است چون حقیقت انحصاری هیچ شخص یا گروهی نیست.

هنگامی که ما، به افراد با استعداد و با معلوماتِ اطراف خود به دلیل بهانه‌های واهی و اختلاف نظر جزئی، رقابت و یا سهل‌انگاری اهمیتی نمی‌دهیم، بیگانگان آنان را می‌پذیرند.

وظیفه اخلاقی انسان نسبت به هر آنچه که به او رایگان بخشیده شده است، «شکر» است و نسبت به هر آنچه که به او رایگان بخشیده نشده است، «صبر» است.