عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
به‌راستي كه من اصحابي باوفاتر و بهتر از اصحاب خود و خويشاني نيكوكارتر و مهربان‌تر از خويشان خود نمي‌شناسم. من ديگر گمان ياري از اين مردم ندارم. به همه اجازة رفتن مي‌دهم و شما را آزاد مي‌گذارم. همگي بدون منع و ناراحتي از اين تاريكي شب استفاده كنيد و راه خود را در پيش گيريد.
هنگام ظهر حسين بن علي(ع) با ياران خود نماز خوف خواندند و جنگ را ادامه دادند. ياران سيدالشهداء(ع) همچنان می جنگیدند و شهيد مي‌شدند. ديگر از همراهان حسين(ع) جز خاندان و تعداد اندكي از ياران، کسی باقي نمانده بود.
عباس پرچمدار لشكر برادر بود. او پيشاپيش امام حسين(ع) ايستاده و می‌جنگید. امام(ع) به هر سويي كه مي‌شتافت، او نيز به همان سو مي‌رفت. لشكریان کوفه اطراف عباس(ع) را گرفتند و به او حمله‌ور شدند. عباس به تنهايي آنقدر با آنها جنگيد تا به شهادت رسید.
شمر بن ذي الجوشن بر سواران و پيادگان فرياد زد: واي بر شما! چشم به راه چه هستيد؟ مادرانتان در عزايتان بگريند. آنان از هر سو بر حضرت حمله‌ور شدند. حضرت با صورت بر زمين افتاد و شخصي نيزه‌اي بر بدن او فرو برد.
