اين نامه، گزيده‏ نامه‏ اى است كه امير المومنين (ع) در پاسخ به درخواست معاويه به منظور در اختيار گذاشتن قاتلان عثمان به او نوشته است.

پس از اتمام جنگ جمل، امیر المومنین (ع) تصمیم گرفت تا مشکل معاویه را با قاطعیت حل کنند و از او بخواهند یا با ایشان بیعت کند و خود را تسلیم کند و یا آماده جنگ شود. به همین منظور نامه‌ای تنظیم کردند و در صدد پیدا کردن شخصی برآمدند تا مسئولیت رساندن و انجام این مأموریت را بر عهده بگیرد.

نامه هفتم نهج البلاغه از دو بخش تشکیل شده است. ظاهراً بخش دوم نامه را امام (ع) قبل از بخش اول خطاب به معاویه نوشته‌اند. امام(ع) در پاسخ به نامه نصيحت آميز معاویه، به نقد نامه و نقد شخصيت نويسنده نامه می‌پردازند.

به دنبال قتل عثمان و روی آوردن مردم مدینه به امیر المومنین (ع)، مردم شهرهای دیگر نیز یکی بعد از دیگری با امام (ع) اعلام بیعت کردند. تنها منطقه‌ای که از پذیرش خلافت امیر المومنین (ع) سرباز زد منطقه شام بود. فرمانداری شام از زمان عمر بن خطاب در دست معاویه بود.

به دنبال به دست گرفتن امور مسلمين توسط امیر المومنین (ع) به پایان رسیدن جنگ جمل و انتقال حضرت به کوفه، امير المومنين (ع) این نامه را برای «اشعث بن قیس» نوشتند.

این نامه را امیر المومنین (ع) به یکی از فرماندگان نظامی خود نوشته‌اند. در نهج‌البلاغه نامی از مخاطب نامه نیامده است ولی با توجه به محتوای اين نامه، مخاطب آن بايد «عثمان بن حنیف» فرماندار امام (ع) در بصره باشد چون او بود که با شورشیان پیمان شکن روبرو شده بود.