عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
این نامه را امیر المومنین (ع) به یکی از فرماندگان نظامی خود نوشته‌اند. در نهج‌البلاغه نامی از مخاطب نامه نیامده است ولی با توجه به محتوای اين نامه، مخاطب آن بايد «عثمان بن حنیف» فرماندار امام (ع) در بصره باشد چون او بود که با شورشیان پیمان شکن روبرو شده بود.
نامه‌اى از حضرت علي(ع) به قاضيشان شريح بن الحارث
اين نامه يكى از نامه هاى امير المومنين (ع) به مردم كوفه است كه حضرت بعد از فتح بصره خطاب به آنان نوشتند.
این نامه در زمانی نوشته شده است که عثمان در شهر مدینه کشته شده و مردم با امیر المومنین بیعت کرده اند.
در اين قسمت از نامه ۳۱ امام علي(ع) توصیه می‌کنند که با یادآوری مرگ قلب خود را خوار و ذلیل کن . سپس راهکارهای آن را بیان می‌کنند که با نشان دادن بی‌وفایی‌های دنیا و ارائه تاریخ گذشتگان چشم قلب باز می‌شود و خوار و ذلیل می‌گردد.
در این فراز امیرالمومنین (ع) به ارتباط ذکر با آبادي قلب سخن گفته و ذکر را رابط انسان و خدا دانسته‌اند.
اولین توصیه امیرالمومنین به فرزند خود و همه پیروان خویش تقواست. پرسش كليدي این است که تقوا چیست و متّقی کیست؟
وقتی دیدم عمرم در حال تمام شدن است دریافتم که بیشتر از آنکه به فکر اندیشه افکار مردم و خوشایند مردم باشم باید به فکر خودم باشم و این فکر حقیقت کار من را بر من آشکار کرد.
به فرزند خود كه آرزومند چيزى است كه به دست نيايد، راهرو راه كسانى است كه به هلاكت رسيده اند و آماج بيماريهاست و گروگان گذشت روزگار.
وصيت امام علي(ع) به امام حسن(ع) در بازگشت از صفين: از پدرى در آستانه فنا و معترف به گذشت زمان، كه عمرش روى در رفتن دارد.
