امیرالمومنین‌(ع) در سال ۳۷ هجری پس از بازگشت از جنگ صفین، یعنی زمانی که شصت سال داشت، طی وصیت‌نامه‌ای به فرزند خود امام حسن‌(ع) اموال خود را در راه خدا وقف نمود. نامه ۲۴ نهج‌البلاغه، متن بخشی از وصیت‌نامه یا وقف‌نامه حضرت است.

قبل از شهادت و در دمادم مرگ امام (ع) به اطرافیان خود وصیت کرد. بخش‌هایی از این وصیت در نهج البلاغه، در خطبه‌ها قبل ذکر شده است. بخشی از وصیت امام(ع) را سید رضی در نامه ۲۳ نهج البلاغه آورده است که به ترجمه و توضیح آن می‌پردازیم.

نامه ۲۲ نهج البلاغه نامه امام علی(ع) به ابن عباس است. ظاهرا این نامه ابن عباس را زیاد تحت تاثیر قرار داده است به طوری که از او نقل شده است: هیچ سخنی بعد از سخنان رسول خدا‌(ص) چون این سخن امیر المومنین‌(ع) مرا تحت تاثیر خود قرار نداد.

این نامه‌ای است که امیر المومنین(ع) برای فرماندار خود در بصره، زیاد بن عبید، نوشته است. در این نامه امام زیاد را به میانه روی، مرگ اندیشی و دستگیری از ناتوانان و بیوه زنان سفارش کرده است.

در این نامه گزارش‌هایی مبنی بر سوء استفاده مالی، در امور بیت‌المال توسط زیاد به امام رسیده بود و امام به منظور نشان دادن حساسیت خویش نسبت به بیت‌المالِ مسلمین، این نامه را خطاب به او نوشته‌اند.

در زمان حکومت امیر المومنین(ع) برخی از دهقانان از سختگیری عمر بن سَلَمه الارحبی که فرماندار حضرت بود به امام شکایت کردند. امام برای فرماندار خود دستورالعملی نوشته و فرماندار خود را به رعایت حقوق شهروندی آنان توصیه می‌کند.

امیرالمومنین(ع) پس از خواندن نامه مردم قبیله بنى‌تمیم براى ابن‌عباس (فرماندار بصره) نامه‌ای نوشت. این نامه در مورد نحوه برخورد با مخالفین سیاسی است.